Sen beni bana değil, beni bilenlere sor;
Doğrulara imrendim, asla ki yan basmadım!
Derlerse ki; “ona hiç, erdirilmez akıl, sır;
Hayatımda kimseye, zerre surat asmadım…

Her zaman dik yürüdüm, dik durmaya çalıştım;
Çok çelme yedim ama düşmemeye alıştım!
Gitti çelme takanlar, sanırım ki geliştim;
Ya sabır dedim daim, kendimi hiç kasmadım…

Babam olsa da gelen, gerçek neyse söyledim!
Kamu yoklamasında, hak olanı oyladım…
Rahat bırakmadılar, karakolu boyladım;
Doğruluktan şaşmadım, hiçte korkup susmadım…

Öyle çoktu ki benim günahımı derenler…
Aslı yok yaylasında, hep ipe un serenler!
Gündüz önüme geçip, karşı çıkan erenler;
Muarızım pek çoktu, kızdım ama küsmedim…

Temmuzda suya girdim, takır, takır dondum ben!
Emeklerim boşaymış, ne öldüm ne ondum ben!
Sanırım dünyadaki, türünde en sondum ben!
Herkese sıcak baktım, asla soğuk esmedim…

En çok sevdiklerimi, koydum hassas tartıya;
Puan verdim gönlümce, eksi ya da artıya…
Baktım gönlüme çöken, en değerli tortuya!
Birkaç gerçek dost buldum, irtibatı kesmedim…

Çok geçtim bu yollardan, gündüz elimde fener;
Bir baktım ki insanlar, olmuş hep yanardöner!
Devran hep böyle sürmez, elbet onlar da söner!
Hala aranıyorum, feneri hiç kısmadım…

Antalya-2019/12

Halil Şakir Taşçıoğlu

SÖZLÜK:

Muarız: itiraz eden, karşı gelen, çekişen, muhalif…