Sevdalıydı birine, deli gibi aşıktı.
Yüreğinde parlayan,hiç sönmeyen ışıktı.

Beklerdi kapısında sabah oluncaya dek,
Güya çok sevecekti onu ölünceye dek

Buluşunca gönüller, ay onlara doğardı.
Göz kırpardı yıldızlar, güzellikler yağardı.

Efsunlu bakışıyla gül açardı yüzünde.,
Çok şakrak görünse de utangaçtı özünde

Konuşmaya ne hacet, bakışınca gözleri,
İçlerinde kalırdı, düğümlenmiş sözleri.

Gönlündeki bu sevda,hiç dinmeyen acıydı,
Yanındayken özlemi,deva bulmaz sancıydı.

Acımasız bu dünya,sürükleyip götürdü.
Olmayacak şeyleri,önlerine getirdi.

Beyaz güller kurudu,sararıp soldu bağlar.
Andıkça o günleri, yürekleri kan ağlar.

Aşklarının üstünden yıllar geçti aradan.
Beyazlanmış saçlarla, kavuşturdu yaradan.

Şaşkınlıktan dizlerin çözülmüştü bağları,
Birdenbire kayboldu, örümceğin ağları.

Gözden akan yaşları,yağmurlara karıştı,
Kalplerdeki çarpıntı, birbiriyle yarıştı.

Bakıştılar sadece, lal olmuştu dilleri.
Doruktaydı heyecan, titriyordu elleri.

Boyun eğip gittiler,herkes kendi yolunda,
Düşünerek maziyi, başkasının kolunda.

Ülkü Ahıska[iceri ]