Karanlığın çöküşü biterken azar azar
Uyanmak istemem bu sensizliğe
Haykırsam şimdi, avazım çıktığı kadar
Gecenin köründe bu sessizliğe..
Ey sevgili! söyle neye yarar?
Ruhum alışmışken kimsesizliğe..

En sıcak ateşler sanki neyi yakar?
Ruhum yanıp dönmüşken közlüğe..
Geceden gelen hükmün; ta sabaha kadar,
Zamanı hapseden o kutlu yüreğinde..

Ben gezerken bir o diyar, bir bu diyar...
Sürüklenip dururum hayâlin peşinde.
Sanki rotam senden başka nereye çıkar?
Bir rüyadayım; yok senden başka kimse..

Şarkıların zihnime hakikatini fısıldar..
Kimler görmüş ki seni, kim âşinâ ismine?
Ruhum meçhul yollarda âşinâ seni arar.
Suskun dudaklarla, suskun gözlerle..

Zihnimden gözlerime düşen sana dair her hece
En meçhul soruları mâbude ruhuna sorar
Bir de dudaklarıma mühür vuran her zalim gece
Zavallı ruhumun garabetini acıyarak yazar.

Gelecek mi ki bu işin sonu sözlerle
Sözlerim ki; hecede tükettiğini gözlerde arar
Her bir sözden, bir kor ateş düşerken gönlüme
O ateş ki, gönlümde tükettiğini közlerde arar..

Ben yanarken alemlerden gizli mabedimde
Gönlüm, herkesten gizli ibadetini yapar
Hatırlamak; gizli bir ibadettir ki gönlümde,
Ellerim, her gece sonsuz günahlarımı yazar.

Binihaye sandığım hayatta; ölüm gözüktüğünde
Tüm beşeri umutlar sanki benden kaçar
Bir gün kimin geleceği o meçhul kabrimde
Gözlerim ufuklarda senden bir iz arar

Önümde ufuk sallanır, nazlı bir raks ile
Gözlerim sanki senden başkasına bakar!
Nüfuz ederken gözlerin, gözlerimin ta içine
Aşkın, ruhumun dibinden gözlerime akar...

Bu ruhum, ellerindeki kan kırmızı güllere
Görülmemiş bir şevk ile koşar!
Acının adı sen olmuş garip bir zevk ile
Gülden hançerin, ebedi aşkını ruhuma saplar!

Yığın yığın olurken yaş dolu gözlerimde
Kederli tepelerden pişmanlık dolu dağlar
Gece üzerime çöken zalim bir zulmet ile
Tüm renklerimi hiç acımadan dağlar!

Haksız mahkum olduğum binbir cürum ile
Sözlerin gözlerimden hesap sorar
Kimselerde görülmemiş bir zûlum ile
Kankırmızı gönlümü kuzguna boğar!

Ben sen, sen de ben olduğun o vakitte
Bitmek üzere benden son kalanlar.
Yorgun ve naciz ruhumun en koyu demine
Bir bir düşer; gözlerinden saplananlar!
Sanki en tutkulu hisleriyle
Paramparça ruhumu;
Sonsuz kere daha parçalar!