Bu şiiri çok sevgili Yavuz Odabaşı^nın değerli yorum bilgilendirmesiyle paylasmak boynumun borcu oldu. COK teşekkürler sevgili Yavuz 💜💙⚪🙏✨✨✨✨🎠🎠🎠🎠
"1960’lerde akıl hastaneleri, kışlalar, manastırlar ve cezaevleri gibi toplu yaşanılan mekânlar üzerinde araştırmalar yapan en önemli sosyologlardan biri Erwin Goffman’dır. Onun “Asylums: Essays on the Social Situation of Mental Patients and Other Inmates” (1961) (bu kitap “Tımarhaneler” adıyla Türkçeye çevrilip, Heretik Yayınları tarafından 2015 yılında yayınlandı), adlı eserinde Gülgün Hanımın da
“Camlı iki göz odalarda şeffaflığa sığınmak haramdır yasaktır
yasaklanmıştır gözlerine
Ve üstlerine kilitlenir kapılar”
dizelerinde ifade ettiği, bir ayrıntı olarak görülebilecek fakat bana çok önemli gibi görünen bir husus vardır: Goffman’ın, içinde yaşayanların tüm hayatlarına şekil vermesi açısından “topyekun kurumlar” (total institutions) adını verdiği bu kurumlardaki odalar ve odalardaki standart eşyalar (bir yatak, bir dolap, belki de bir masa) -bireyin odasını, kendine ait eşyalarla, özelleştirmesine izin vererek onda kendisine ait bir odada yaşıyorum algısı yaratmadığından - “nesne ilişkileri” kuramı bağlamında bireyin yaşadığı mekan ile anlam ilişkileri kurmasına izin vermez, birey oralarda kendini hep bir “yabancı” olarak hissedebilir. Bu tip kurumlarda kalanlara ne kadar iyi olanaklar sağlanırsa sağlansın, bu “anlam ilişkisi” kuramama sonucu oluşan “yabancılaşma” sonucu oralar birey tarafından hep terk edilerek “eve” geri dönülmesi gereken mekânlar olarak algılayabilirler.
Tahmin ediyorum ki bu yüzden olacak, bu mekânlarda kalan hastaların, durumları ne kadar ağır olursa olsun, psikiyatrlara ilk ve devamlı sorduğu soru “ne zaman iyileşeceğim değil?” “ne zaman taburcu olacağımdır...