yalnızlığımı giyindim sonra
en bakir halindeyken su,
günü giyindim...

güneşi soyunurken dinledim rüzgârın şarkısını
menekşeleri suladım sonra
gözlerim morunuza takılı kaldı ,gözbebeklerimde sallandırdım zaman oyuncağını

dilsizdim
yoktu tanrım
ben !
En çok sana inandım....

yokoluş düşlerini rafa yerleştirdim sonra
ütülü çamaşırların yanına
bir kahve içtim sıcak!
ellerin uzandı,ellerim boyunca

kimseyi sevememiştim
seni de sevmeyecektim !
zamanın tik takları arasında boşaldı zemberek...
oyun bitti !

Soğudu kahve!
Ellerin ellerim boyunca soğudu

yitik bir nehre sevdalanmıştım !
Onu hatırladım sonra
Su yeşilinde yavru balıklar
kıyısında salkım söğütlerin sallanışını hatırladım !

Zaman durmuyordu !
Ölmüyordu zaman !
Hatıra fotoğraflardaki kendimi tanıyamadım !

Parkamı biri asmıştı oraya
Gölgemin yerinde bir boşluk duruyordu
Savaşmak zordu !
Sevişmek meşakkatli !
Duruyorduk....
Öylece duruyor !
Ateş etsindi birileri...
Belki o zaman yeşerirdi içimde kuruyan ağaç
Ağacın gözleriyle bakabilirdim dünyaya !
Kirazlarım olurdu benim de kimbilir
Bahar dalıma konduğunda !

Hiçbir gün tamamlanamıyordu ben’e !
Hiçbir tanrı dinlemiyordu yalancı şarkımı !
Sevda sözlerinin t/uzak olduğunu sonradan öğrendim !
Ben ve kendim ve sen ve biz !
dediklerimiz
yanılsamalardan düşüyordu....düşler vardı....içi boşluk !
ölmeye ramak ninniler doğuruyordu iç sesimizin annesi
Söylemeye dilim varmıyordu gerçeği !

Yoktuk biz ! Yok çiçeği...
burnumuzda tüten anı fotoğraflardaydı suretlerimiz
ki biz !
Daha fazlası değildik
Ne siyah,ne beyazken düşlerimiz !
Biz yoksesiydik beşiklerin düşündeki ninni
....
gözlerinizde uykusadığınız, kutsadığınız !
Yoksaydığınız !...
Masaldık belki de
Hiç kimse hatırlamayacak bizi
Unutulacaktık öylesine...
26 Aralık 2016