Tanıdım..

Sanırım evvelki yılın bitmesine üç ay vardı..
Oldukça giz’li... Buram buram özgüvenli..
Ellerini kalemden bir illete bulaştırmış..
Fezadan geliyordu kelimelerinin kokusu
Uyandırdığı öyle bir merak ki ;
Bulunduğu yer pandoranın kutusu.
Kendisi; içinden çıkan son umut..

Sandım...
Yanıldım..
Kandım...

Şuan Vakit geçtikçe sadece ’"iz" bırakacak birinin Yasını tutmaktayım..
Güneş doğsada; Mürekkebin son demine dek Serüvenleşen bir dolunay bu..
Kasvetli gecenin kalıntısı..
Umutların ateşte yakılması..

Kan(a)dım...

Fesleğen dokulu dizelerle,
ilmek ilmek tattığım anılarımı yırttım..
Evet bu bir itiraf..!
Ben o gece hiç uyumadım..!
Sokak lambasının altında bir kediyle sabahlamak Zihnimin el vermediği bir veda bu..!
Amansız bir neşter kesiği..!
Yıldızların kermes düzenlediği zifiride,
açılan bir yara.....

Düşündükçe inancımı kanatır..

Ve biliyorum Her yara, iz olana kadar acıtır....