Çentik atılmış takvimlerde akıp giderken zaman
Tam şurada; Göz kırpıyor dördümdeki çocukluğum..
Gözlerinde elanın en nadide tonundaki parıltı.
Dudaklarında umut saçan tebessümü.
Ürkek bir ahu misali bakıyor geleceğindeki haline..
Kirpik uçları titriyor..
Düşünmüş olmalı;
’Büyüyüpte olmak istediğim yerdemiyim’ diye..
Yıkılmış belliki hayalleriyle ilgili türbesi başına
Enkazını izlemekten hiç keyif almamış
Koşar adımlarla kaçıyor gelecekteki kendisinden..
Oysa ne peri masalların prensesi
Nede gülistanda bir gonca olmak gibi yoktu hayalleri..
Bir dem huzur, bir dem mutluluktu istediği..
Zayi ilanı çıkartmış umutları gömecegini nereden bilebilirdi..
Belkide savrulup giden şu günlerini hiç görmemeliydi..
Şimdi bulastırmışken kalem illetine ellerimi..,
Yunus gibi gömün bir divane ağacın altına;
’anne korkuyorum, odamın lambasını sen aç’ diyen beni...