Kazıdım kör bir jilet ile göğsümdeki
tecrübelerimi Ne varsa yaşanılan
Geriye kalan bir beden
çırılçıplak Öyle utangaç, çelimsiz
Kazıdım alnımın orta yerine
alfabeden kendime özel seçtiğim harfleri
Öyle mağrur, gurulu bir duruşu var ki alnımın
Örttü kanayan yaralarımdan sarkan acıları
Bir varmış bir yokmuş oldu tüm insanlar
Ecelin cebi yok kefeni diken çok
İçimden ne alabilirsem
onu alacağım yanıma
Birde alnıma yazdığım harflerimi

Ne çok özlem birikmiş
Ne çok hasretim var türküye görümce
Yutkundukça yırtılıyor boğazım
Elim ayağım kelepçe
Ne çok bağlanmışım
Ne çok aldanmışım
Kalbimde yaralı bir iz
Sana dair hatıralar
Bakıp bakıp aldanmışım
Bırakıp gitmelerine alışmaya çalışırken
Bırakıp gider olmuşum hayatı
Ne çok türküm var bu gece hayata yoldaş

Küçük küçük parçalar koparmışım
senden habersiz
Her gün bir başka iz kalmış
elimde sana dair
Onlarda olmasa ne çok çıldırabilirmişim bu gece
Kestim bileklerimi işte
akıyorum hayatın ırmağına sessizce
Ne çok taşıyacak yüküm varmış
Ne çok insanmışız
Ne çok sanmışız kendimizi
Hiçbir şeymişiz oysa
Ne çok yanıltmışız birbirimizi
Tecrübelerimin faydası yok kendimden başkasına
Usandım hayatın yükünü sarmalayıp taşımaya
Bende beni yaşatın ne olur
Bana beni anlatsın birisi
Ne çok hasretim var sana bu gece