Ben zaten içmişim.
Dışım bana sonradan giydirilmiş
Gün geceye döner
Ben sana dönerim Ay’ ten

…

Çeşmede sessiz bir bekleyişin ortasındayım
Bilmem kaçınıcı otobüs geçti sen geçmedin
Bekle gelirim derdin
Ben bekledim …
Uzun siyah püskül saçlı bir kız indi otobüsten Ay’ ten
Sırt çantası vardı, elleri yaralı, gözleri kandı.
Acıyla tutunarak kapıya sessizce aktı durağa
Beni görmesi şaşırtmadı nedensizce oturdu yanıma
Merhaba dedi merhaba ey bekleyen adam
Ay’ ten gelmeyecek biliyorsun dedi
Ay’ teni tanıyordu, beni görüyordu
Gözleri kandı elleri deniz
Bu uzun yaz akşamlarında Ay teni beklemek güzeldi
Ay’ ten bende çok özeldi
Biliyorum dedim
Biliyorum gelmeyecek
Ellerin ne çok deniz, gözlerin ne çok kan, kanda yakamoz
Uzun siyah püskül saçlı kız baktı uzaklardan bakar gibi
Sesi çok eski bir şarkının melodisi gibi
Nihavent makamında söylenen
Ay’ teni beklemek boşuna
O çok uzaklarda esrik bir şiirin ilk mısrasında dedi
Çantasını açtı içinden yaralı hayatlar, uzun kısa kesik saçlar
Özlem, elem, keder saçıldı
Siyah bir kitap düştü yere
Altın varak yaldızlı boya ile iri puntolarla yazılmış
Kitabın kapağının tam orta yerine BEKLE basılmış
Çıkarıp çantasından bir kasımpatını bana uzattı
Gözleri kandı damladı, elleri denizdi kokusu sindi
Ne çok güzel bir kasımpatı; kan, deniz, yakamoz, Ay’ ten

Hayat geçmişi ifade eder gelecekten yük taşımaz sırtında
Ömür içindeki küçük devinimlerdir
Yaşam hayatı besler günbegün ömrümüzü tüketerek.
Ben zaten içmişim
Dışım bana sonradan giydirilmiş
Saat 20.00 Ay ten gelmedi sen geçtin
Benzin solmuş, gözlerin nemli sola yaslanmışsın başın camda
Uzaklara çok uzaklara bakarak geçtin
Ben gördüm hususideydin sessizdin
Ne çok yalnız ne çok içtin
Bağıra çağıra geçdin sessiz haykırışlarla
Senden sonra titredi hayat
Resmi hizmete mahsustur yanaştı durağa
Kaskatı bir Ankarasızlık indi
Sertçe çarpıp kapıyı baktı uzun siyah püskül saçlı kıza
Beni görmüyordu neşesi yoktu ölüyordu
Püskül saçlı kız toplayıp çantasını attı sırtına
Bana bekleme dedi bekleme
Anlamsız bir bekleyiş değil ki bu
Saydım sıkılmadan 32. otobüstü durağa yanaşan
İçinden resmi giyimli gayri resmi bir zat indi
İndi gözlerim ellerime
Ellerim ayak uçlarımda
Durakta oynayan çocuklar selam durdu resim giyimli gayri resmi zatı görerek
Zatı muhterem pek bi sevdi çocukları 1 – 2 geveleyerek
Bu senin kardeşin mi dedi
Evet dedim ben bana seslenilmiş zannedilen
Evet bu çocuklar benim kardeşim
Hiroşimda yananlarda kardeşimdi
İrkildi yalın gecenin koynunda upuzun duran
Yanaşan ilk otobüs ile uzaklaştı duraktan

Ben zaten hep içelermişim
Bilenler anlattı bilmezdim
İçimi dışımı bir bir koyup ortaya
Keskin laciverdin dipsiz bahçesinde
Yeni doğan bebekler gibi haykırdım
Ay’ ten sen yoksun zaten
Bilirim gelmezsin
Ben de yokum
Bomboştur Gaziantep şehri bu gece
Bir çöplükte buldular leşini
Barlar sokağında itilmiş köşe başında
Gazeteler ile sarmalamışlar seni resmini gördüm
İşte ben o an öldüm Ay’ten
Sen ne çabuk kıydın bana
Bak bekliyorum hala
Altın vuruş dediler
Acı çekmemiş damar kalmamış ki
kanayacak yarası çok ama yakamozlar sarmış yaralarını
Ay’ ten sen bana nasıl kıydın
Ben ipince upuzun fırtınalı bir daldım
Uykumda yürür, susunca ağlardım
Neşeme hüzün olurdu martılar
Neşeme keder yağar şimdi
İçtikçe kendimi içerim
Ben bu ömrü kime nasıl nerde tüketirim
Ay’ ten Sen yoksun zaten
Ben şimdi kimi nerde nasıl beklerim.




Ben zaten içmişim
Dışım bana sonradan giydirilmiş
Gün geceye döner
Ben sana dönerim Ay’ ten
Sonra söylerimlerle geçiştirdim hayatı ne varsa yaşanacak
Atıp çıkmalı son kadehini insan duvara
Bırakmayı bilmeli başlayabilmek için
Her dem ahuzar
gülen ağlayan yaralarımız var durmadan kanayan
döner dururum sana doğru
Ben şimdi kimi nerde nasıl beklerim.