bazen dev bir şırınga

alıverir hayatın tüm renklerini

siyahla beyaz kalır sadece

doğru ya da yanlış kadar yalın

belkisiz, fakatsız...

ben siyahada aşığım çılgınlar gibi

yaşamaya alışkanlığımdandır belki de
.......

masalların yalandığını

göğün mavi mavi bakmadığını

güneşin her doğduğu güne mutluluk saçmadığını

pek erken anladım....

........

ondandır, yaşımın yaş katı yaşlandım sanki

alacak yaş kalmadı doğum günlerimde

umutlarım için üfledim mumları

inandım hepsine gerçekmişcesine...

..........

umudu kurşuna dizsede ölüm,

umuda kurşun işlemez ki buda bilmediği ölümün!...

...........

herkesi kovalamak isteyipte

herşeyden kaçanlardan değilim ben.

bazen izin verdim kaçmalarına,

bazen durup yakalandım...

öylesine yapmacıklardı ki

nefes almaya korkak...!

........

güneş batınca

hava kararırdı onlara.

göremezlerdi ki

karanlığa teslim olmayan,

gün doğmadan aydınlatan ,

gecenin içinde bile kaybolmayan maviyi....

GÖREMEDİLER...

Sırf bunun için yaşayamadılar, öldüler...
.........

öyle ki sinekler bile kokularını aldı !

yapıştılar kokmuş etten tenlerine, vızıldayarak !

yürüdüm aralarından

kimileri çiğneyip geçtim,

kimileri takılıp düştüm.

kayboldum zaman zaman.

ama korkmadım ,

kaybolmaktan da kaybetmekten de ! ! !

........

umutlarımı kıskandılar,

umut etmeyi bil(e)mediklerinden.

dik dik baktılar gözlerimin içine,

bakmadım...

yürüdüm geçtim ,ezdim geçtim .

..........

baktığımda

en eski ümitsizliklerim geçti ard arda

kanlı gözlerinden.

hepsi mahvetmek, benim etimide kokutmak içindi !

kayboldum olduğum yerde....

........

etin, kanın, sineklerin içinde,

yalnızdım

belki de yapayalnız...

ama yeni umutlar verdim,

anlayan ellere

taze tohumlar gibi

itiraf ettim tüm gerçeklerimi

ihanet ettim en sevdiklerime

.......

gece karanlıktı

suçlu ben değildim

yine de

durdum ağladım...
! ! ! ! ! ! ! ! !



ELİF BAŞTUĞ 2005