11
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1754
Okunma

kendi sınırsızlığım içinde yalnız kalmaktan korkuyordum
birinin sıNırlarına gereksinmem vardı
işte her şey böylesi başladı....
onu kendim, aksim , kanıtım sandım
oysa o kendi diliyle bile konuşmuyordu
ko nu şa mı yor du!!
teselli edilemeyecek acılara katlanmam gerektiğini
en başından beri biliyordum.
her düşüşümde paramparça olacağımı
her biraraya gelişimdeyse
bir parçamın fazla geleceğini
yenilmek istiyordum belkide,
bile isteye yenilmek!
içim zehir doluydu..
gerçek düşten daha gerçek değildi....
kendimi çoğu zaman,
buzun içinde balık gibi hissediyordum
önceden olsa ,
Tek çıkar yol kaçmaktı.
yoksa hala öylemi?
bütün sevgilerden
bütün sevgisizliklerden
gecelerden,gündüzlerden
her evden ve her evlilikten..
kanıtım sandığım bilmiyor ki
her gece ölüp ,
her sabah dirildiğimi...
ve ben biliyorum,
kaçışın çözümsüzlüğünü
her düşün gerçek ,
her gerçeğin düş olduğunu...
ve biliyorum;
kimsenin KANITIM olamayacağını
öyleyse kaçmak niye?
KORKMUYORUM HAYAT BİLDİĞİ GİBİ GELSİN!!!
5.0
100% (1)