İlk çiçeklerimi tomurcukken don vurdu
keşke tek sorun;
toprağımdaki gibi küçük çakıllar olsaydı
düştüğüü hissetmek ama
hep düşeceğini, hiç yere değemeyeceğini bilmek...
keşke bütün düşüşlerim
çocukluğumun sekseklerindeki gibi olsa;
avuçlarım kanasa sadece
ruhum saglam kalsa...
şimdilerde kanatıp ağlatan oyunlar var !
seksekler çoktan hatırlanıp tebessüm edilesi oldu...
yoruldum artık bütün oyunları ciddiye almaktan,
her dokunduğuma içimi benliğimi vermekten,
heceledim artık acıların hepsini...
yok oluyor hayalle gerçek arasındaki çizgi
gökle deniz arasındaki gibi...
dünya yapıştı ,
dümdüz artık.....
denizler mavidir dipleri karanlık derler,
ben hiç mavi görmedim ki !
hep dipte karanlıklarda attım kulaçlarımı,
elim ya batıklara değdi
ya da karaya oturmuş gemilere.
hayatın dibine vurmuşken ben de !...
ya her şey çok gerçek,
ya da sadece bir rüya.
son kadehim kendi şerefime !...
son bir kere daha isyan edip KADERİME,
selamlayıp ödünç hayatımı,
ve bütün sahte oyuncularını,
GİTMEK GEREK ARTIK GİTMEK !!!