Duymadı beni...
Duyuramadım ona ben sesimi...
Oysa en çok o dinlerdi beni...
Özellikle dizlerimde anlattığım masalları..
Çocukluğunun yaralarını unuturdu o anlarda...
Hadi bir masal daha anlat bana lütfen ama, sonu mutlulukla bitsin..
Huzurlu olduğum tek yer işte tamda burası derdi icindeki huzurla ..
Biliyormusun annem bana senin gibi masallar anlatmazdı...
Saçlarımı okşamazdı benim hiç derdi...
Sanırım sevmiyorduda beni..
Babamıda sevmezdi zaten,belkide ondandı
beni sevmemesi...!
Sonra bir gün gitti..
Babamdan başka birisine ..
O günden sonra çocuk olmayı unuttum ben...
Annesizliğimemi yoksa babamın her gece balkonda sigara içerken dalgın gözlerindeki hüzünemi üzülecegimi bilmeden büyüyüverdim işte derdi iç çekerek...
Ve hep korkardı bir gün gitmemden...
Severdi beni bilirdim..
Dizlerimdeki nemlerden anlardım en çokta..
İçin için ağlayışlarında saklıydı onun sevdası..
Öyle derin oyle içten severdi...
Kelimelere vurmazdı sevdasını belki ama gözleri bir köprüydü yüreğinden yüreğime anlardım...
Ama korkularına yenildi o.
Bir gün annesi gibi gitmemden korktu hep ...
O yüzden duymadı beni..
Duyuramadım sesimi...
Duysaydı ya o içindeki çocuk sesimi...
Kalırdı..
Ama o duymamayı seçti...
Korktu ve korkularına yenilerek gitti o...
Hep yarım kalmışlığı kader diye seçerek...

Nevin Aktekin Gülfırat