Sonunda yağmuru neden ,
bu kadar çok sevdiğimi anladım.
Ağlayan bir yüreğe benzediği için.
Belkide ondandır seyredeken içimin rahatlayışı ..
Sanki yağmur yagarken bende
içimdeki gözyaşlarını dısarıya vuruyordum..
Tüm yaşanmamışlıklarımı,özlemlerimi,kırgınlıklarımı ,
hainliklerı yağmurun damlalarına benzetirken
ve onu seyrederken garip bır hısle
benden gidislerini seyrediyordumda
bır terapi gibi gelıyordu..

Bazen altında durup ,
benden gidenleri hissedebilmek ıcın
ıslanmayı göze alıp,uzun uzun yürüyordum
deli gözüyle bakılmaya aldırmaksızın...
Bilmıyorlardıkı yağmura neleri teslim ettiklerimi..

Ve görmüyordukı kımse yagmurla akan gözyaslarımı
sadece sırılsıklam olmuş bir kızı görüyorlardı..
Bense özgürce aglıyarak yürüyordum yagmurda..
İçimdekilerini ona teslim ederek...

NEVİN AKTEKİN GÜLFIRAT