Mustafa yine sana yazıyorum,
Bak şimdi yüzümde bir tebessüm yayıldı,
Seni yaşadım sanırım yine,
Seninle evrende bir nokta bile değilken biz,
Ne çok mutluymuşuz.
Uzun uzun gecelerde yıldızları sayarken senle,
Çocukluğumuzun umutlarını evrende bir yere bırakıyormuşuz.

Bilsinler!
Geçmiş zaman umutlarımızı her daim canlı tutarken,
Sen ve ben ikbalin mutluluğunu tahayyül ediyorduk.
Katıksız bir sevgiyle birbirimize güç verirken,
Kasım sabahlarında dostluğun coşkusunu yaşatıyordun sen.

Tepelerden yer yüzünün aynasını düşlerken,
Yokuşları tırmanan sevgilinin selamını senden alırdım.
Ahh Mustafa!
Kelimeler bile kifayetsiz kalmışken gidişine,
Benim rüyalarım neden sorgulanıyor yokluğunda anlamıyorum.

Bilemezsin sen senden sonra yaşanan dünyayı,
İklimler de değişti şehirler de değişti,
Üç kelimeyle anlatılabilen aşk,
Şimdi yayılıyorda yer yüzünde yine anlaşılamıyor.

Küçük dünyamızda.
Yedi kıta yedi iklimle koca bir dünya oluyorduk senle,
Ölümsüzlüğün şarkısını dinlerken senle,
Bu ayrılık nerden çıktı yıllar sonra bile anlayamadım.
Bilinsin istiyorum Mustafam,
Gülümsemelerim bile zirve yaparken,
Gönlümün bir köşesinde senin varlığın hep saklı duruyor.