Ne çıkar, yaşı kemale erse bedenin; kemale ermemişse gönül?

Açsa ruh, midenin tokluğu neye yarar?
Bağı çorak, iklimi kuraksa gönlün
Rahmet yağmurlarıyla kanmamışsa toprak, neye yarar?

Derin bir ah düşer geceye, sessizliği yırtarcasına
Dokur tezgâh...
Bükülür kıvrımlarında kelâm
Lisanı aciz dilin
Kifayetsiz kelimeler

Cürmü çok, hükmü yok diye mi yazmaz kalem?
Çelimsiz kaldı dize, boynu bükük şiirin
Ya gönül!
Kaç gözyaşı yıkadı avuçları
Kaç yürek yangını düştü kor alevlere

Bağ senin bağbanı sensin
Çeşmesi suyu sensin...

" Atı alan üsküdarı geçti" diyorlar
Çok geç kaldı, geçikti vuslat
Soğuk yüzü vurdu, mevsimlerin
Gel ey ayaza, hâr düşürenim!
Nefesi üşüyor ömrün

Varım sensin varlığım sen
Derdimin dermanı sen
Gel ey yoktan var edenim!
Yegâne sığınağım
Öylesine mahzun ki gönül öylesine perişan

Hangi yanık gönülle sesleneyim?
Hangi yürek yangınıyla yakarayım sana?

Sussun dil!
Sükutum, arz eylesin halimi sana