Kurşun döktüğüm o şiiri unutalı çok oldu:
Çok olduğumu da biliyorum hani
Pervazında ruhumun bir alt yazıya da ihtiyaç olduğunu.
Göğün kumandasını yeni kaybettim
Ve umutlarımı peşi sıra.

Pişekâr seyirci ile okuyucunun yüzleştiği
Bilmem kaçıncı şiirde
Ofsayda düşen bir hayta gibi
Kapaklandığım sıradanlığın da meyvesini topluyorum ve
Tüm dik acılarımla
Eşkâlini çiziyorum üçgen yüreğimin.

İblisin tohumlarını attığı hararetle yüklendiğim
Dertlerin bir solukta resmini ısmarladığım
Kâinatın da kayıp atlıları:
Atıl yürek neyi deşerse deşsin
Israrla söylendiğim
Kolaçan ettiğim dinginliğe özlemimi
Yâd ediyorum…

Dünün bir devrim;
An’ın koyu bir hücre
Yarının da artık neye gebe düşlerinde
Yol aldığım hüsranın yaftalayan esaretiyle
Kollarımı birleştiriyorum
Ahmak bir ifadeyle sırtlanmaksa bulutları
Kanayan coğrafyaların yasını tutuyorum
Kanatıldığımı es geçtiğim sair günde
Yakamozların da bekçisiyim
Beklenmedik bir anda
Düşe kalıp göğün ritmine uyamadığım
Kalp atışıyla
Ölümü özlediğimi de unutuyorum.

Sahici sevgilerin kıyısında bir tutam;
Aşkın kayrasında saklı mevsimim illa ki hazan.
Bulutlara sunduğum fermanım ile güneşi
Azat etmesini dilediğim Tanrıdan da son bir arzum
Eylüle yelken açan posta koyduğum
Posta güvercinlerinden bile daha sadığım sevgiliye:
Eylül başında bir selam çakıp habis düşlere
Dümeni kırıyorum sarı rüzgâra.

Sarıldığım efkârın sanrılarında
Ben attığım her yek ile sızdığım gönül bahçesinde
Eylediğim misafirle içli dışlı bir muhabbet
Elbette ehli keyif bir maruzat
Yıkarken köprüleri
Delirdiğimi saklıyorum annemden:
O beni bir şair sansa da
Benden çıktı bir kez kelam:
Şair kadar sıra dışı bir hükme boyun eğerken
Mağlup kılındığım nasıl da aşikâr:
Başımı eğmeden saklandığım içinde o yamalı fistan:
Ölümü gör, dercesine
Çetelesini tuttuğum güze bir veryansın
Yaz çabuk bitsin, dercesine
Yazamadıklarım da saklı elbet imbat gecelerinde.