Bu sabah erken uyandım anne!
Dikenleri nasır tutmuş güz gülleri kokuyordu dışarıda
Güneş kadar soğuktu odam anne
Soğuktu sol yanımda kıvrılıp yatan yalnızlığım
Duvarlar yine konuşmuyordu benimle
Bu sabahta ağladım
Ve şehir yine ıslandı anne

Bu sabah erken uyandım anne!
Hasret kızılı gök bile daha kalkmadan sıcacık yatağından
Sancılarım saplandıkça bedenime
Avuntu şurupları içtim aç karnıma
Geçmedi be anne
Sende biliyorsun yalandan ölmez insan ama
Geçmedi işte...!

Çikolata rengi ve acı kahve tadında bir sabah
Saat çok erken anne
Gözlerimden sığıntı hüzünler akıyor uyku yerine
Uykularımı kaçıran
Kaçıncı süslü intihar bu boğazıma bağladığım
Sabret dedin diye bekliyorum
Yoksa çoktan ölmüştüm anne

Belik belik ör kadersizliğimi
Umut rengi kurdeleyle bağla hayata
Sana benzeyen yanlarıma yanma için için
Ben seni de seviyorum acıyı da
Böyle ağladığıma bakma anne

Ellerimde çoban türküleri kanarken
İki satır daha yaklaştı aşk toprağa
Ve düştü düşecek kurtar anne
Gücüm tükendi
Babam duymasın ama
Üşüyorum
Hem de çok
Çok üşüyorum anne

Kurda kuzu teslim edercesine
Benim de aklım yüreğime emanet
Ne yapsam susmuyor içimdeki bu sessizlik anne
Üzüldüğümü kimse bilmesin
Sakın kimseye söyleme
Bu bir rüyaysa sen uyandır beni anne
Değilse
En sevdiğim yalanı söyle
Söyle de uyuyayım
Ama yarın daha da erken uyandır beni anne...!


18.09.2005
HÜMEYRAYILMAZ