madem gittin
düşmeyecektin gözümden
bir kadın ağlamayacaktı arkanda
’’sen olacaktı’ kucağı dolu dolu hani
bir gül yaprağı yeterken bana
unutulup kalmayacaktı kitabın arasında
silik çizgi günlerim


bilirsin anlayana bir yazı, resim
çok şey ifade eder
anlam bulur bir sözcük
erimez beyinde, sesliyse hele
hüzzam bir şarkının nağmelerinde
aşk doğurgan hüzündür
canlanır tuvalde gözlerin
hâlâ kalbim çarpar


ne garip şeyler avutuyor beni
seni yağdırmayan yağmur
içinde olmadığın düşler
sensizliğim çürümüş mevsimlerde
sanki karışmış toprağa
sen de doğ istemiyorum güneşin yanında
yıldızlı günceleri unuttum
sana ait değil kalbimde her sayfa
silinmiş defterden imzan
oysa ne kocaman sestin sen
kaplayıverirdi bir tümcen
bütün günlerimi


gittin, alıp sen’li şiirlerimi
bir nazar boncuğu sayfa başında
anlarsın kimse böyle sevmedi
benim gibi dönüp bakmadı arkasına
yine bizim şarkımızı çalıyor mu diye
kimsenin yüzü kızarmadı
göz göze geldiğimizde
ve kimse söylemedi sessizce
sevdiğini

nasıl alıp götürüyor
çürümüş sensizliğin..



09. 08. 2019 / Nazik Gülünay