Ömre yüklendi kader, kovanını terk etti arı
Yaprağı tükendi zamanın, takvim üzgün
Hayat yorgun, çabuk geçiyor yıllar sayılı gün...

Çıplaklığına soyundu meyvesiz ağaç
Yanık kokusu sinmişti üstüne
Onca acıya inat bükmedi boynunu dal
Kedere aldırmadan seyretti alemi çiçek...

Elleri koynunda bir anne belirdi kapıda
Dev bir dünya, bir gezegendi bastığı yerde
Büyüdü büyüdü, kocaman oldu acıların yolunda
Ana vatan, Anayurt dendi adına
Çocukların gözlerinde, Anadolu’da bir anne...

Mayın tarlalarında, namluların ucunda
Savaşların ortasında, toz-duman içinde
Yaralı kuşlar, öksüzler, yetimler, hüznün ve acının izlerinde
Ve çocukların ruhlarında karanlık dünyalar
Ana kucağından uzak, unutulmuş güvercinler...

Ölmesin beyhude insanlar
Ölürse bir kadın, ölürse bir anne
Yıkılır dünyalar çocuk akıllarında
Ölürse bir çocuk, binlerce kez ölür anneler
Islak yüzlerini kurutsa da güneş
Eksilmez gözlerinden yağmurlar...

Sen ölme kadın, çoğalır öksüz yalnızlıklar
Sen ölme anne, yarası kapanmaz çocuk kalbinin
Ölürsen sen, bütün dünya ölür
Hayat yolunda, çıplaklığına soyunur ağaç
Kızgınlığı unutur, hükmeder toprağına kan
Yetimlerin evreninde üşür yürekler
Ve kendi coğrafyasında acı çeker
Gülüşleri çalınmış çocuklar...

Rukiye Çelik
5 Ağustos 2019