Çizdiğim tuhaf yolda yalpalamakla meşgulken
Bir kervansaray gördüm aniden, daldım içeri
Yorgunluk kahvemi içerken düşündüm durdum
"Çok mu önemsiyorum acılarımı?" diye sordum
Cevap gelmedi, tek başına kaldım bir yarım saat
Ama cevap belliydi zaten, ben boşuna konuştum
Acı yaşamayan kalmış mı bu devirde?
Hikayelerin ham maddesi değil midir acılar?
Yalnız benim yolum mudur dikenlerden geçilmeyen?
Hiç mi düşünmezsin sokak çocuklarını?
Mendil satıp burnunu koluyla silen dilenciyi
Hayal kırıklığıyla yoğrulmuş onca insanı

Kararımı verdim, hışımla çıktım tekrar yola
Parasını üstüyle verdim, hiç bakmadım arkaya
Bundan sonra hiçbir şeye üzülmeyecektim
Şükür kavramı girmişti lügatıma
Fâni dünyadaki onca dert görünümlü şey
Dört dönüyormuş kafamda yıllarca boşu boşuna
Bilerek yaptığım hatalar bile gitmeyecekti zoruma
Şükür ki içtim o kahveyi, iyi geldi yorgunluğuma