Bir adam vardı binlercesinden farksız
Görünmezlikten muzdaripti günlerdir
Keyifsizce yanıtlıyordu tüm soruları
Yarım ağızla, belli belirsiz, adet yerini bulsun diye
Tek kelimelik cümleler kurardı genellikle
Hızlı başlamıştı hayatın ilk metrelerine
Eskimişti artık, biliyordu kendisi de
Sadece gururuna yediremiyordu son zamanlar
O güçlü sandığı karizmasını çizdirmeye niyeti yoktu
Ne var ki gücü kalmamıştı bir cümle sonrasına
Yok olmuştu
Herkes birbiriyle konuşurken o bir köşede unutulmuştu
Herkes birbirinin sesini görürken o artık bir ölüydü
Bütün sessizler gibi
Aynı olsa gerek tümünün kaderi
Neyse, kendimden bahsettiğim yeter
Sende nasıl gidiyor işler?
Yalnızlığım ve depresifliğim sana da mı bulaştı?
Öyleyse sen daha fazla yorulma
Beraber susalım
Susarak acılarımız paylaşılacaksa
Unutma!
Bundan sonra anca beraber, kanca beraber!