şuracıkta kalsın
gecenin ortasında
sımsıcak, masmavi bir selam,
belki bir yalnızın
içini ılıtır
sıcak bir tebessüm doğurur
karanlıktan...

bir de bir dünya
keçeli kalemden yeşili, mavisi
betona kesmemiş doğası
ergenliğinde kız gibi diri...
kimsenin kendini alamadığı
bakmaktan...

bir de unutmadan
çocuklar olmalı elbette
ama mutlu,
ama oyunları olan...
analı babalı çocuklar
ailesi olan, tastamam
mutlu, mesut sağlıklı
gülen gözlerle bakan
ufuktan...

nasıl unutulur
delileri memleketin,
imam’ı, rasim’i, kirpi’si, memedalisi
her biri can...
bir de kaldırımları
ıslak olmayan
yağmura yakalanmaktan...

bir de şiiri olmalı
selam dediğin şiirsiz olmaz,
şöyle serbest heceli
dünya güzeli bir afeti devran...
hey yavrum,
her kelimesi, her dizesi
beste çatlatan...

ve sen ey dost,
sen ey selamsız
gariban...
baktıkça kaderine
memleketim gibi
ağlatan:

NASILSIN?

27 temmuz istanbul