BİR GÜNAHIN ANATOMİSİ



Günahımı biliyor annem
- Tevekkül ile bekliyor pişmanlığımı -
Susmam azabımdandır
Kendi ağacıma kıymam kadar

Çocuğunun işlediği suçu bilip
Kabul etmeyişinin gülümseyişinde asıyor annem beni

Günahımdan yanmış benliğimi
Yağmurda ıslansın diye ipe
ve gök küskün, akıtmaz
azabına yanan bedene su

Kalan ömür cebinde bir münzevinin
tespihinde bir dervişin
Küçük bir çocuğun parmaklarında sürüyor

Annem biliyor günahımı
Susmam durdukça
Kanıyor içten
Gözlerine bakamıyorum

Baksam, kırk bin şeyh aynı anda ölür
Dört bir kitabın ortak en büyük günahı okunur

Bakmasam, öldü diye gömülen
gömüldüğüne sevinen
çıtını çıkarmadan gömüldüğü çukurda
hınzırca gülümseyerek bekleyen
ölmeyen yaşayan bir beden

Biliyor annem günahımı
Avucunu her açtığında
Gıyabımda dua ediyor yerime

- bağışlansın ve aklansın -

“Tanrım; günahımı sıyırıp atmaya geldim
İşte ten, işte tin
Biri günahım, diğeri sebebim”

Annem günahımı işlemeden, işleyeceğimi biliyor
Kuşun yumurtasını kırıp, çıktıktan sonra
Ağacından, dalından, yuvasından
Atılmasını doğal karşılıyor
Gözlerimin içine bakıp, günahımı anarak

Annem, her yağmur yağdığında günahımı biliyor
Kızmıyor, susuyor, dudakları kıpırdarken
Günahım ikimizin gözleri arasında tekrarlanıyor

Gülümsüyor Mona Lisa’nın Anadolu tavrıyla
Acı ve ağlamaklı gözbebeği duvara doğru
Örüldüğüm yerdir

Duvar, benim için yandığında
Dışarı dumanım çıkmasın diye
Gömüldüğüm yerdir

Annem günahımı biliyor
Her şeye rağmen bakar bana ömrünce
Şimdi annem bana bir baksa
Belki de bakmıştır

Annem çok iyi biliyor günahımı
Şiir yazıyorum, daha ne olsun


01Temmuz’18


Ahmet Şerif DOĞAN