Yoksul bir şairim!
Bir şiirim dahi yok idama mahkûm
Hepsini kendi ellerimle astım
Beyaz kefenden sayfalara

Bir gün şiir olursam idama mahkûm
Vakit hâsıl olduğunda o gün
Kendimi de şiirlerim gibi
Hecelerden kurulacak darağacından salıncaklarda
Sallandıracağım!

Ve de…
Çocuklar kadar şen şakrak
Son nefesimle kendime hoş
Şiirlerimden okuyacağım

Sonrasında çiçeklerle süsleyecekler
Belki de bir kalp şeklinde demet demet
Ekecekler tohumlarını çiçeklerin
Çimleriyle büyüyeceğim
Öz suyundan emerek mest olacağım
Uykusuz nice gecelerce…
Yıldızlaşacağım

Topraktan iki taş arasında
Güneşin doğuşuyla yeniden doğacağım
Her canlı gibi beslenerek
Oksijeni bol taç yapraklarından
Tomurcuk, tomurcuk gülfidanlarından
Karanfil olup, hazla fışkıracağım

Sonbaharı belki görmeden
Yaz yağmurlarına karışarak
Yolculuğa çıkacağım
Çölün ortasında kurumaya yüz tutmuş
Durgun bir göl kenarında uzayarak
Dikene duracağım

İki sevgilinin aç ve susuz göz göze, el ele
Sevdayla tutunmaya çalıştıkları yerde
Ateşimle tutuşturacağım
Mühürleyeceğim ıslaklığı dudaklarına
Her canlıya ruh veren yüce yaratıcının
Ruhuyla…
Aşkla soluyacağım.