kim bilir yakarken başkalarını
kendini yakan insanı unutur
gölgesinde oturmadığım şiirler
uzun söz dilimleri
şiirin söz geçiremediği dize sonları


belki de değişik bir yolda yürüyorum
hiç bir trafik çizgisi bulunmayan
ücra dağ yolundan köyler görünüyor
ismi bilinmeyen bir çiçek açmış kıyıda
yaprağını koparmaya kıyamadığım
yaşayamadığım sevda gibi


sevgi koyuyorum adını
karınca adımlar eklendiğinde
birbirinin elinden yiyor herkes
her çiçek biliyor sınırını
onca sınırsızlık içinde
bir avuç toprağı seviyor


kendinden başkasını görmek ne güzel
uçurmadan pencerenden kuşları
özlemek bir başkasını
onu gözlerinde büyüterek
bile bile alacağını seni senden
şiirinin içine yerleştirmek


öyle bir ağaç olsa
dizeler assam her dalına
çocukça sallansa çiçekçe
mayıs yeşili günlere
açsak gözlerimizi
yeni düşler büyütmek için ikimiz
ılıman gölgesinde
verimli ağaçların

yüzün gülse
yüzü gülse insanların..

03. 07. 2019 / Nazik Gülünay