yine sarpa sardı düşünceler
bozuldu kelimelerin ahengi
yıldızlarım küskün içimde
terk etmiyor elem keder
ritmi bozuk çayların
gönle akmayan pınarların
muhabbetsiz her anın
gönlüne doğmazmış güneş!
ve gönlüm...acılı kül rengi.
dedim ya bozulmuş çayın rengi
tütmüyor dumanı üstünde
artık sahile gelmiyor dalgalar
esmiyor soğuk rüzgarlar alnıma
ve sen...
sessiz bir gemi gibi
geçip gittin ömrümden.
ve sen...
bıraktın ömrüme çekilmez bir çileyi..
yerim olsaydı göz bebeklerinde
izlerdim alev topu ışıltılarını
o bakışın ki resmettiğin tablo
bir istanbul özlemiyle yanar.
o bakışın ki düşen bir damlan
çölde oluşan bir vaha
o bakışın ki huzur verir insana
hepsi sadece bir rüya.
düşünsene.!
hayatımız ağaçtaki bir dünya
tek tek süpürüyorlar savrulan
yaprakları,
düşünsene.!
ayrılır et kemikten
ve mezarda biter bu rüya
düşünsene.!
insan hiç istemese de
kırılır bazen dalları...

(yusuferdoğan)