ALLAH yardımcın olsun belki bu şiiri okuyupta ipret alalım şimdi pala arkadaşımız ne ler vermezdi babası sağ olsaydı ama bizim elimizdeyken kıymetini bilelim lütfen sizlere yalvvarıyorum

şiirin toplumsallaşması belkide... şiir toplum için mi, birey için mi? sizin çalışmanız bireyselliği evrenselliğe dönüştürmenin bir işareti olarak ele alınabilir. bu yönden anlamlı bir çalışma diye düşünüyorum.

gökhan koçak

kutlarım,inan çok duygulandım Allah dan rahmet sizlere sabır diliyorum

Çekilince yüzüne ,ak beyaz sukunetler...
’Babam ! ’ nidalarıyla arşa yüksedi sesi.
Çarparak duvarlara kesilince nefesi,
Ellerinde tutuştu ’öldü ’ denen tutanak.

Elbet herkes yaşayacak bunları yaşayınca kişiler, Burdan şunu demek istiyorum geride klanların merhumu iyi yadetmeleri olsa gerek bence. Kutluyorum.

bu acıyı dizelerde görünce yaşayanların değeri daha iyi anlaşılıyor...bu ayrılıklar olacak...
ama ne kadar kabul edeceğiz..edebileceğiz...
tek olasılık ruhun herşeyi duyabildiği...sevgini bilebildiği...gülümseyebildiğidir.

biraz dağıldım konu çok ağır ve yerinde...
tebrikler ve selamlar...

Şiir hakkında diyecekler vardı, son dizeleri okuyunca bulut gibi dağıldı... Başlar sağ olsun.

*YAKAMOZ* tarafından 6/15/2008 12:00:59 PM zamanında düzenlenmiştir.

ÇAPA’DA SON VARDİYA

Ne zaman seni ansam, gidişin gelir aklıma...
Bugün de öyle yaptım ve seni andım baba.

--Yıl 1990, Çapa’da son vardiya --

Ürkek, solgun ve yorgun küçük bir kız çocuğu;
Koltuğunun altında bir çarşaf ve bir havlu
Ve genzine dolarken formaldehit kokusu,
Pejmurde bakışıyla çıkıyordu dokuz kat.

Ömüre ölüm kala,
Bir hastane odası...
Koğuş üç, en son yatak.

Büyümek istemeyen küçük bir kız vardı ya;

--Yıl 1990, Çapa’da son vardiya--

Çekilince yüzüne ,ak beyaz sukunetler...
’Babam ! ’ nidalarıyla arşa yüksedi sesi.
Çarparak duvarlara kesilince nefesi,
Ellerinde tutuştu ’öldü ’ denen tutanak.

Büyütmüştü o kız,
Bir hastane odası...
Koğuş üç, en son yatak.

----------------------------------------------------------
Allahtan babanıza rahmet,sizlerede sonsuz sabırlar ihsan etmesini dilerim.
Bende babamı zorlu hastane günlerinden sonra kaybettim.
Şiirinizle gittim geldim o günlere.
Vurdunuz en derinden.
Kaleminiz daim olsun.
Sevgilerimle güller yüreğinize.

Çekilince yüzüne ,ak beyaz sukunetler...
’Babam ! ’ nidalarıyla arşa yüksedi sesi.
Çarparak duvarlara kesilince nefesi,
Ellerinde tutuştu ’öldü ’ denen tutanak.

Büyütmüştü o kız,
Bir hastane odası...
Koğuş üç, en son yatak.
****************************
BABA
sevgiyle anılan özlenen
yürekte saklanan BABALAR
SAYGIYLA ANIYORUZ...

muazzam bir anlatım...
muazzam bir şiir...
ve bir o kadar da gerçekliğiyle sağlam bir kurgu...

bu gece okuduğum en güzel şiirdi...

tebrikler...

gönlünüze sağlık kutlarım kaleminiz var olsun

babasına böyle bir şiir yazabilecek bir kızının olduğunu bilen baba ahiretten de okur bir fatiha gibi.
bu şiiri,
belkide bu acının ortaklarından olduğum için dirki çok iyi anladım seni,

Sevgili ozlem;
Ozlemini hic bir zaman kaybetmemen ve daima hatirlaman dilegiyle...
Sevgiler;

GILLES