/…Kin kusuyorum nicedir
Sorarlarsa nevi’ini ; kızılcık şerbetidir…/

Gitmelerim tuttu yine Müfit
Kahramansız masalların
Yalancılığına hami yine tüm bedenim.
İç gıcıklayan her yosmanın ,
H/içsiz ve sahipsiz
P/iç yüzlü evlatlarından müteşekkilim.
Seyrettiğin piyeslerin
Lâl suflörü gibiyim aslında
dilimi bağla da ;
ulu orta sövemeyelim Müfit…

Biliyorum yorgunsun ;
Mevsimi gelince göçecek kuşların
Kanatsızlığı kadar da çaresiz üstelik ;
Sessizce
Gelmeyen trenleri bekliyor günbatımların
Ve dahi biliyorum
Gelecek her yolcun yabancı,
Kuracağın her tümcen devrik…
Şimdi kalk ayağa da geçmişi bulalım Müfit…

Kadim semtlerin kaldırımları kadar yalnızız
Ayaklarına düş kırıkları batanlar kadar kimsesiz.
Kanayan yanlarımızı avutuyoruz karşılıklı,
Madeni paralara seviniyoruz
Bayram çocuklarının saflığıyla ;
Toprak çekiyor oysa gözlerimizi
Bir ayağımızı çukur…
Dedim ya ;
Ayaklarına kaldırımlar batan iki sabiyiz
Kahkahanı öteye savur Müfit ;
Acılarla geçmişimize gebeyiz…

Zamanın acımasız etkisi bu kin
Kum tanelerinin
ağır ağır inmesi cam boğazdan ;
Güç bela geçiyoruz
Karanlık ormanların
Issız patikalarından
Korkumdan mıdır bilmem :
Ellerimden tut istiyorum…

/…Tut beni Müfit… Geçmişimden düşüyorum…./



İkibinondokuz’un Nisan’ı
İstanbul...