Olsa da altın kafeste bülbül, bülbüllükten çıkar
Bak, âh eder her nefeste; al, onu oradan çıkar
Bozuk ses verir her seste; bak, dinle bî ahenk çıkar
Gâh çok hızlı, gâh aheste, gâh bî usûl nağme çıkar
Acemice olur beste-güfte; çün hengâme çıkar
Eh, yaptım sanar bi-l meste, bilmez de…! çıkar da çıkar…!...

Yerinde mi aklı-başı? Boyunduruk-hapisten çıkar
Unutur ekmeği-aşı dandirik, abesten çıkar
Hıçkırıklıdır gözyaşı avzdirik, kafesten çıkar
Görür ki bir çalı başı safdirik, nefesten çıkar
Öteceğim diye kaşı çizdirik, bî sesten çıkar
Döktürür, son sesten çıkar; dağ inler, çıkar da çıkar…!...

Ama, aceb bağ nerede?!... Dağdan mağdan(!) nere çıkar?
Koklar vâdide-derede, sağdan-soldan reyhân çıkar,
Duyar vâdide, her yerde bağ, bustân, gülistân çıkar;
Vurur dağa gaga ile ama gagadan kan çıkar;
Oyamaya dağı ille, önceden oyulan çıkar;
Ferhatı oyagan çıkar, daha da çıkar da çıkar…!...

Aş denir dağdan bülbüle, karşısına gülistan çıkar;
Aşk denir değmeğe güle, bülbülünden fîgân çıkar;
Konmaz nergize-sünbüle; şansına gülnihân(!) çıkar,
Eh, konar bir gonca güle, sever ama hep kan çıkar;
Bir bakar da onca güle, gonca gül gülnihân(!) çıkar,
O da habîb-i cânân çıkar ve hâlen çıkar da çıkar…!...

Hangi gül gülşende iken nihân, bülbüle yan çıkar?!...
Hangi güldeki diken gülken gülnihân, güle can çıkar?!...
O gülnihân ki, habîben; Rahmân o güle(!) cânân çıkar.
Diğer güllere de gülşen hâlen o gül(!), zeyyân çıkar;
Meğer bülbülleri de şen, her an güle hayrân çıkar;
Ondan gülşene seyrân çıkar şen bülbül, çıkar da çıkar…!...

Bülbül ki, bi-l gülnihanlan uçmaya hep Tûr’a çıkar…
Muallak taşı çalıdan, uça uça öte çıkar…
Arş-ı âlâ âlâsında telvînden temkîne çıkar;
Yok temkîngâhından öte; ora ehl-i gülnihân çıkar;
Aşkıyle mihrecânından olan ehl-i cinân çıkar;
Ondan sekiz cennet çıkar, hatrıyla çıkar da çıkar…!...

Arş’a çıkar çıka çıka, hem Arş’tan da öte çıkar…
Aşkı ile, meşki ile öte öte, öteye çıkar…
Ora çıkana merhale… Oradan son sidreye çıkar;
Gayri nice hâldir öte…!... Yâr ile sohbete çıkar;
Güzergâh güzel gâh ola, nâgâhan hayrete çıkar,
Aşka çıkar, başka çıkar…! Hakk’adır… Çıkar da çıkar…!...

Başka yol kapalı olur, yâre tek bu yol çıkar;
Çalılık da olsa ol Tûr, orada ol dur… Ne çıkar?
Hep kelâm etmeye bak dur…! Gör bak, âlâ sohbet çıkar!
Muhabbet sohbetten olur, muhabbetten de aşk çıkar;
Aşk olunca her şey olur; çıkan her sözden meşk çıkar;
Söylemeye ALİ çıkar; ondandır, çıkar da çıkar…!...