Şiirler uzun soluklu bir öykünün en kısa anlatımıdır!

MİHRİ (0)

lacivert karanlığı bir gecede
iki el silah sesiyle irkildi köylü
hemen sonrasında
ah nidası duyuldu

koca köy sessizliğe bürünürken
sadece köpekler havlıyordu

hemencecik ayaklandı köylü
sığırcık göçüymüşçesine bir uğultu
ardı ardına eklenen bağrışmalar

Fatma teyze çıka geldi
ve sordu
ne oldu oğul ne oldu
bu çığlıklar neyin nesi

düşüncesizlikten olsa gerek
Ali dayı tereddüt etmeden
Mihri vuruldu Fato
Mihri vuruldu Mihri

Mihri
oğluydu Fatma teyzenin

oracıkta yığılıp kalmıştı Fatma teyze
daha nice hayalleri vardı
nice umutları Fatma teyzenin
bir anda dünyası yıkıldı

Mihri
ölmüştü artık
ama Fatma teyzenin düşlerine darağacı kurulmuş
şah damarına neşter vurulmuştu

celladı oyarak gözlerini Fatma teyzenin
yanan yüreğine su çıkarmaya çalışıyordu

Fatma teyze biliyordu
nafileydi içe ağlayışları
çünkü her gün
bin kere asılacaktı düşleri
boğazına düğümlenecekti çığlıkları

Mihri
on yedisinde zıpkın gibi bir delikanlı
Fatma teyzenin ilk göz ağrısı
son beşiği
tek oğluydu Fatma teyzenin
Üstelik de babasız büyütmüştü Mihri’yi

aşkı tek soluklu öykülerde yaşayan Mihri
o gece de köyden bir kızla buluşmuştu

pusuda bekleyen ağabeyleri kızın
derdest ederek Mihri’yi
getirdiler köy meydanına
namluyu dayayarak Mihri’nin alnına
sordular son sözünü

Mihri
yalvardı
açın gözlerimi
neyse ki dinlediler Mihri’yi

açıldı Mihri’nin gözleri
önce çevreye baktı Mihri
kimsecikler yoktu
meydan sessiz
ve Mihri kimsesizdi
sonra uzatarak elini göğe Mihri
son sözüm şu olsun dedi
bırakın bu sevdaya ay şahit olsun
sevmediysem yürekten Zeynep’i
yıldızlar birer birer gözlerimden soyulsun

kızın ağabeyleri dinlemedi Mihri’yi

namus ulan namus dedi kızın ağabeyileri
ve öfkeyle çektiler tetiği

Mihri
oracıkta yığılıp kalırken
mahcup bir edayla çekildi bulutların ardına ay
yıldızlar ürkerek soyuldu gözlerinden Mihri’nin
ve
düştü toprağa kan

Efkan ÖTGÜN