Nerde kaldın bunca yıl ey ömrümün düş kızı;
Kabre düşen gönlümü doğuran apansızı…
Korkum sevmekten değil kaybetmekten velhasıl;
Sen şarkılar söylerken geçti benden son fasıl…

Adını anmak için, yüzünü görmek için;
Ben kendimi öldürdüm kendimle için için…
Duyacağını bilsem önceden bağırırdım;
Dertlerime derman ol diyerek çağırırdım…

Şimdi gönül köşkümde ölümüne bir huşu;
Ben kendinden vazgeçen sen ise çalıkuşu…
Bakma öyle faydasız kelamlar yazıyorum;
Her heceden sonrası bir mezar kazıyorum…

Hükmü yok kaderimde hergün doğan güneşin;
Tebessümler taksitle hüzünler peşin peşin…
Bu kaçıncı gecedir sabaha çıldırdığım;
Kaçıncı yarım kadeh gölgemle kaldırdığım…

Baştan yanlış ilikli düğmelerim kör benim;
Bu yüzden iflah olmam, mes’ut olmam zor benim…
Kâfir bakışlı hasret ödediğim her diyet;
Satırbaşı sonrası noktalardan ibaret…

Bende mevsim hazandır sende bahara yakın;
Gözlerinde raks etsin gülüşler akın akın…
Bir şarkı tut içinde her zaman umut olsun;
Bırak gönül bahçene tekrar goncalar dolsun…

Gözlerime bak yeter sorma “neler” saklıyor;
Son kurşun namlusunda he dememi bekliyor…
Ne vakit tamam desem yeniden düşüyorum;
Tut artık ellerimden tut artık üşüyorum…

Ali ALTINLI – 03.04.2019
Saat: 00:21