"bulutlu gök_yüzüne gün_eş olsun yürek yangınım"





...





bir davam vardı
inadına savunduğum
ben dünyayı sevgi kurtaracak dedikçe
insanların vurdumduymazlığından
taş kestiren bakışlarından
yüreklere batan damlaları
görmemezlikten gelmelerinden yoruldum



sevgiyi bu kadar eksik yaşamaktan
hamlamış sanki bütün yürekler
işte bu yüzden
bazen isyan edip gökyüzünün âsil rengine
dinlendiriyorum lavların kırmızısında günlerce ruhumu




etlerim koparken kemiklerimden lime lime
gözyaşımı yağmurun sesiyle sulayıp
kurutuyorum güneşin en dik yamacında
yeniyetme küs çiçekleri yeşerirken gamzelerimde
gülmeyi, elinden oyuncağı alınan çocuklara emanet ediyorum




sevgi duvarları taşlanırken
taş geriye tepsin diye
hâlâ inadına
koşturuyorum göl kenarına
gün henüz yüzünü göstermemişken bulutların coğrafyasından
bütün evrendeki martılarla paylaşıyorum sevgi kırıntılarını




ve sen memeli
ve sen çocuk
biraz daha gül diye
bütün küs çiçeklerini
maviye boyuyorum gölün suyunda
kuğular da nasibini alıyor
ördekler de
Afrikalı bir bebeğin gülüşünü gördükçe
mutlulukdan ölüyorum...









nagi han