Yitermiş zamanla insan, kalmazmış güzellik her an
Geldi geçti bunca zaman, söyleyecek söz kalmadı
Bahane uydurduk çokça, kullandık aşkı soluksuz
Şimdi ne yağar gönül sofrasına, kaldık çölde hem de susuz.

Tebessüm eder geçerdin, beni tanırdın sen hani
Dizmiştin çok methiyeler, şimdi sayfan bomboş kaldı
Girdik bir sevgi yoluna, çıktık yokuşu verdik mola
Şöyle bir bak etrafına, yalanlardan kim feyz aldı?

Emek olsun dedik önce, özden sevdik kendimizce
Hele bakın şu densize, yüzünde ne bir nuru kaldı
İnanmak kabil mi sana, yanarım geçen yıllara,
Düştüm gör ki ahu zara,saçımda beyaz mı kaldı?

Emekmiş sevgi denilen, dostum var git sen de oyalan
Öldüğümde ta arkamdam, okuyacak kul mu kaldı?
Dostlarım oldular düşman, sana değmez imiş inan
Bu rüyayı gördüğüm gün, gerçeklik zihnimi sardı.

Sevgi dersen karşılıklı, aşk ise verir bal tadı
Arı gibi daldan dala konarmış gerçek sevdalı
Riyalardan, talanlardan arınmıştır şimdi hayat
Güzellikse değil dışta, yürektedir hem de dostça.

Oğuzhan KÜLTE