KARASAL İKLİM

Ne ara kaybettik mutlu günleri.
İçten gülüşler,tatlı sözler esir yaşananlara.
Yalanlar dolanlar liste başı.
Kandırıldık.
Sorgusuz sualsiz cezaevi her yanımız.

Hiç mi sarılmayı beklemedik birine?
Hiç mi karşılıksız sevmedik birbirimizi ?
Neden yanına bıraktık hayatın bize ettiklerini ?
Garip bir hâldeyiz aslında.
Yarım bırakıldık.
Eksik kaldık.

Tükenmişlikler taşıyor yüreğimizden.
Yayılıyor damarlarımıza kaybedişler.
Düşüyoruz zamanın yollarında.
Çocuklaşan yanlarımızın diz kapakları kan revan.
Öyle güçsüz..
Öyle yorgun..
Öyle beklentisiz..

Düğümler yürekteki düğümler boğuyor bizi.
Vazgeçtik gözlerden.
Vazgeçtik sözlerden.
Vazgeçtik direnişlerden.

Her gün biraz daha bitiyor sevmeler .
Hayat bir gün izin verse bize
Kahkakalar atsak hep birlikte ama nafile.

Hayat güzel bir film degil.
Seyretmek için çekirdek gerek oda yok.
Söylenen her şarkı,okunan her şiir can yakıyor.
Dalıp giden gözler boşlukta kayıp.
Söylenmemiş sözlerin sahipleri kayıp.

Toprak hislerimiz yemiş vermiyor.
Ruhumuz karasal iklim üşütüyor.
Her gün ekmek aldığımız bakkal sıradan.
Balkonda çay içerken uçuşan kuşlar keyifsiz.
Zaman denen çam ağacı kadar güçlü değiliz.

Onurumuz fiyakalı yakışıklı iken bir zamanlar.
Yalanlara sığınan ruhların linç ettiği pezevenk şimdi.

Ve hayat öyle bir pislik ki.
Hatta üzerinde dumanı tüten bok kıvamında bir pislik.
Çok az yol aldık.
Kaybettik.
Devrildik.
Yenildik.
Öldük.
ARZU GÜNAL /20.03.2019