Mersin de,
Anılar denizinin bir kıyısın da
Durmuş bakıyorum biraz uzağa
Tam kalbine rastlıyor
Gözlerim aradığım maziye bir nokta da
Neyse ki,
Cesaretimi taşıyorum o an en doruğa
Yine de yüreğimi yatıştıramıyorum sonun da ben ama...

Derken dalıyorum
Altın da el ele tutuştuğumuz
Deniz feneri düşüne takılıyorum
Adeta bir serapın da ötesin de
Gözlerimle maziye yapışıp kalıyorum
Saniyesi saniyesine
Mazinin tam kalbine konuşlanıyorum...

Çok yıllar geçip gitti aradan
Yine de içim içimi paralıyor !
Oldum olası o deniz feneri
Zaten bakmasam da hep karşımda duruyor
Ve bana hiç durmadan
Sanki ölüm tehditleri savuruyor !...

Göz hizama düşen her kareyi
Çaresizlik özlemleri için de ezberliyorum
Gözlerimle eski yaşanmışlıklara bir bir dokunuyorum
İlk aşkı yeniden yaşamışçasına oluyorum
İçimi ezen tüm acı tebessümleri
Yine aynı duygularla dudaklarım da okuyorum
O duyguları bir tespih tanesi gibi telakki edip
Ya sabır çeke çeke inleyip duruyorum...!...

Orada bulunan deniz feneri
Alt tarafı cansız bir beton direk
Oysa olmuyor işte benim için
Olmuyor onu orada öyle görmek
O fenerin dizi dibin de geçen
Ben de ki özlemler yıllar için de birikerek
Şu an içim de olmuş giderek
Yani hepsi de olmuş acıdan yana sek !
Üstelik bu yaşadığım aşk acılarımın
Tamamı bencil, tamamı gerçek…

Kısacası her fırsat da sürüklüyor
Deniz feneri beni kendine doğru çekiyor
Hem de bir bilseniz bu çekişi o nasıl beceriyor
Mazimi öldüresiye eşeleyerek !
Oradan beni söküm süküm söküyor !
Ve eski aşkımı getirip getirip yine,
Onu vicdansızca karşıma dikiveriyor…

Yaşadığım kentin neresinden bakarsam bakayım
Hiç bıkıp usanmadan hep mazi karşım da durur
Deniz fenerinin bulunduğu o mendirek
Bence tanrısız bir beton direk !
Daha doğrusu deniz feneri değil sanki,
Sanki CELLAT o mübarek !!!...



İSMAİL HAKKI GÜRCANOK

MERSİN