Ömrüm küflü bir mahzen sen sonsuz abı hayat
Kurtar artık yağmurdan yosun tutmuş bedeni
İçmişim say badeyi tamam olmuşsa hayat
Bir damla su değil mi varoluşun nedeni.

Mahkum olmuş düşleri kurtar parmaklıklardan
Hayatın zulasında saklıdır anahtarlar
Aydınlığa çıkınca zihnin karanlıklardan
Sözlerin kafi gelmez bir köşeye atarlar.

Sessizce çekip gider mevsimler hazan olup
Daha kaç defa görür sahil med-cezirleri
Hüzün sarmış dalların yapraklarını yolup
Toprakta hayat bulur sonsuzluk bizirleri

Ansızın çıkar gelir bir mazi rüyasından
Hatıralara sarıp gömersin ya fidanı
Hayat bulur her canlı o varlık dünyasından
Tanıdıkça her daim sahibi yaratanı.

Uzar duvarlarına asarsın ya gölgeni
Mıhlanmış gülüşlerin o çerçeveyi tutar
Bir kaç sandal ağ atıp çevirmişler bölgeni
Dalgalanan düşlerin o sandalları da yutar.

Aynalara baktıkça maziyi hatırlatır.
Sonra geri dönsen de bir şey eksilmez histen
Derken birkaç sözcüğe cümleyi satırlatır
Gözlerin buğulanır hisler görülmez sisten.

Ömür var limanında bir geminin tayfası
Asıldıkça küreğe var olur bir nefesten
Nakşolunca yüreğe hakikatin sayfası
Bedenler ziyan olur irkilirler o sesten.