Ağlardım eskiden.
ölülerin mezar taşlarına yaslanıp.
bir hayalin ardından,
Vedalarla uslanıp ağlardım.

Umudu sineme çeker,
Sarılırdım.
Vurulurdum ansızın bir söze.
Gözlerini başka bir yüze çizerdim.

Saflığa sığmazdı o mağrur tenin.
Olmasa da darağacında bedenim.
Dualarımı;
Görürdü affedenim.

Sendin tek nedenim.
içimde bir gidenim vardı.
Bir de nispet için kalanım.
Yalanım;
Birde söylediğim onca yalanım.
İnanmak zorunda kalanım.

Birde işte şu falanım.
Adını bilmediğim onca yalan ve dolan.
Bir ben vardı.
yada benden kalan.
İşte o falan filan.

Sözlerin bittiği yerde gökyüzü,
Birde, bittiği yerde başlayan sözler vardı.
Anılar vardı.
Bir çuvaldan çıkar-çıkar atılan.
Bir de döşek umarsızca yatılan.
Hani ulan!
Mevsimsiz toprağa ektiğim güller.
Hani?
Ardın sıra yürüdüğüm yollar.
Izdırabı köşe başında bir tasa doldurmuşum.
Saçlarımı hasretine yoldurmuşum.
O gülleri kurutmuş,
Bir vazoya doldurmuşum.
Umutları bir dağa kaldırmışım.
Saldırmışım bütün öfkemle toprağa.
Sırtlanmışım yükümü.
Seyehat vakti.
Yare seslenmişim neyledin ahdi.

Tutuşmuş bir gece vakti nereye.
Hasretini çimdirdiğim dereye.
Ansızın bir sevda alır götürür.
Fırtınadan arta kalan yüreğe.


Burhan GÜNGÖR