şimdi bir masanın üstünde uzanıyor kollarım
ne çay var
ne de kahve


parmak uçlarım dolanıyor
klavyenin üstünde..


karşımda,
’bana kalbin kadar temiz bu sayfayı ayırdığın için
teşekkür ederim’
diye mektup diliyle seslenen ekrana karşı
mahcup olmamak adına


adınla adım arasını
buluyorum usulca..


önce hece taşlarını koyuyorum yerli yerine
sonra,
harfler arasında kalan boşluklara harç karıyorum aşktan


sen güzellik abidesi gibi dikilirken karşımda
ben,
aşkı taştan çıkarmak yerine
güzelliğinle baştan çıkmaya meyledip
kalbine varıyorum
en kısa yoldan


her günü 29 çeken takvim gibi
bugünlerde alfabe,
lakin,
şubatı nasıl yazarım bilmiyorum
martın soğuk diliyle


üstelik ıslak imza atamıyorum klavyede
mührünü basamıyor parmak izim
ne vakit gözlerinden aldığım emanet yaşlar
sızacak olsa k’ağıtta
tuzu kuruyor
ruhundan önce


şimdi kendi kendimi oyalı yorum gözlerince
sandığın ceviz
ellerin iğne


fincana çay koydum
bardağa, kahve


seversin sen
benimle i’çince..