Papatyanın...
Son yaprağında
Sevmiyor çıkmasına rağmen
Ben seni yine de sevdim


Öyle bir boşlukta kala kala
O akşamın gecesinde

Bu bana ceza aslında
Bile bile...
Sana adım attığımda


Senden sonra
O akşamı hiç unutmadım
Seni unutamadığım gibi

Gözlerim...
Dolu dolu hatırlıyorum
Fırtınalı denizin ortasında
Endişeli sustuğumda


Yaralı kalbimi
İğne iplikle dikiyorum şimdi

Keşkeleri hiç düşünmeden
Senin yerine
Sensizliği kucaklıyorum


Kalmadı artık
Kabul olacak duam

Senden sonra
Yüreğimde sana açan
Papatyalarda soldu

İnsan zamanı durduramıyor İşte

Hayal kırıklığı
Ne acı bir kelime
Ne sancılı


Seni seviyorum dersem
Belki üşürsün
Alışırım dersem
Terkedersin
Ben parçalanırım lime lime
Bu korkuyla kendime eziyet


İç ses asla yanılmaz
Onu dinle diyor kalbim
Sevme boşuna
’Aşk’ kelimesi çok derin

ÇEKEMEZSİN...






sevay