Gördüğüm tüm insanların aklı başında,
Benim şu aklım, uğultulu esen, rüzgarda,
Baş toprağa gömülü değil, kökü dışarıda,
Derdim katı, kimseye, diyemiyorum!...

Şimdi, kimsesiz, onsuz, bir sokaktayım,
Bazen, gökyüzü altında, bir park tayım,
Duygular paketlendiler, susmak tayım,
Hüzünlü gülümsememi, silemiyorum!...

Gülüşü ısıtmamıştı, sevme yoktu vaatte,
İşte o ayrılığına, çanak tuttuğu, saatte,
Çatılmış kaşların, kılıç yarası var tende,
Güz gecesi yaşattı, ılığı, seçemiyorum!..

Ay ışığımda geçip gitti, geceler boyunca,
Fırtınalar dinmez, sürer boylu boyunca,
Şimdi yaşattığı ise, hepsi, kendi huyunca,
Katlandım her hale, gitti, bilemiyorum....

Gitti-gideli, sararan kuru yaprağım artık,
Yine buluşsa gözlerimiz, çalışsın mantık,
Ayrı ayrı yerde, bize gelmemeli ihtiyarlık,
Doğrusu bu değil mi, diye, düşünüyorum!..

Tüm hata-vebalin on da birleşmeleri var,
Neler doğurdu, benim gibi, kaç kişi var,
Gelir sabaha yakın, dediğim, hayaller var,
Her gün, umuda, pedal çeviriyorum!...

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.