SAÇLARIMA DOKUNMA YANARSIN
Yusuf Yılmaz

Saçlarıma dokunma yanarsın.
Her tekine bir hikaye yazılır.
Issız gecelerde birden
Ağrı düşer sinir uçlarına
Sonra tek tek düşmeye başlar.
Aynaya baktıkça beni ölüp ölüp dirilten!

Saçlarıma dokunma, yanarsın!
Kaç gece uyumadan, taranmadan bekledi durdu.
Gün oldu,
Kirazın rengiyle arkadaş oldu.
Gün oldu
Miğferimle yoldaş oldu,
Bembeyaz ayazlamış çöllerde,
Karanlığın esintisi duyuluyordu.

Saçlarım dokunma ,ağlar!
Vadilerin uğultulu sesi gizlidir uçlarında.
Rengini dağın tepesindeki kardan almıştır.
Çileye ,hüzne, hasrete dayanıklıdır.
Düşerken toprağın üzerine,
Vatan güllerinin açtığı yerde,
Kıpkırmızıdır.
Islaktır.

İpek gibidir,
Aslan yelesi gibi dalgalanır,
Sevdalı bakışlarda.
Sımsıcaktır,
Annesinin soluğunda, rüyasında,
Ve kınalı elleriyle, beyazlaşmış saçlarımı okşarken!


Şaşkın, uyuşuk ve ürkektir,
Titrektir.
Yoksul köy çocuklarının
Kirli, çapaklanmış kirpiklerinden
Damlayan gözyaşlarıdır.
Alevi bembeyazdır saçlarımın,
Dokunma Yanarsın,
Dokunma yanarsın!..