AKIL
            Yusuf Yılmaz
Kötülük, bulutların kararması gibidir,
Sarar insanlığın ruhunu,
Ne sevgi kalır ne aşk ne de akıl.

Aklını alır bir cahil, başından,
Yükler eşeğin semerine,
Üstelik dalga geçer iradenle.

Yarın kim bilesin ne olacak?
Hangi süpriz bekleyecek seni,
Bir  sohbet esnasında,
Yada  bir köşe  başında...

En iyisi
Uzaklaş ,
Çıkart hayatından
Canını sikanı.

Sor aklina,
Güneş dururken orada,
Nefsin niye çeksin seni karanliklara?

Nede zormuş, bu karmaşık hayatı
Normale döndürmek.
Kolayı var:
Alıp aklını eşeğin semerinden,
Koymalı karıncanın sırtına,
Sessiz,  ağır ağır, emin adımlarla...

Ah akıl ah!
En büyük sermayesin , en büyük varlıksın, Ama
Kullanmasını bilene.
İyi hesap edersen alanı,satanı,
Güzel bir ağızdan çıkan, güzel bir söz,
Nasıl mutlu eder insanı.