Mustafa’m
Sen hayatının baharında buralardan giderken,
Ben senin yaşadığın kadar daha yaşadım,
Yaşıyorum Mustafa’m
Gidişin bir bahar günüydü,
Senden kalanlar hep sonbahar hüznü gibi.

Senden sonrasını sana anlatmak isterdim ama;
Senden sonrasının çok anlamı yok,
Renkler değişti,
Desenler değişti,
Mehmetler Mustafalar değişti.
Dünya değişti.

Senin bıraktığın dünya yok artık,
Masumiyeti resmetmiyor yaşayanlar,
Günler de ömürler de öylesine geçiyor.
Seni hatırlıyorum bazen,
İçimi acıtıyor sensiz geçen günler,
Dem tuttum acıdım kaldım öylece.

Çok mevsimler gelip geçti sensiz,
Dalgalar vurdukça vurdu kıyı boylarıma,
Koptu kopuyor benden büyük parçalar,
Gidiyor bilinmezliklere.
Söyle Mustafam sen söyle,
Bilinmezlikler neresidir?

Senin evreninden başka evrene evrildim,
Dünyalar dolusuydu senle yaşananlar,
İkbalimizde ne büyük heyecanlar vardı da,
Ansızın koptun gittin gökler ötesine.

Bazen rüyalarıma giriyorsun,
Hiç değişmemiş bedenin ve sesin,
Bana nazire mi yapıyorsun bilemiyorum,
Ben değiştim,
Sesim de değişti rengim de değişti
Bedenim de değişti.
Aynalar bazen düşman kesiliyor gözlerime,
Gözlerimin yanındaki kırışıklıklar
Ve saçlarımdaki yıldızlar hoyratça vuruyor duygularıma.

Senin kadar gönlü büyüğünü görmedim Mustafam.
Senden önce de yoktu senden sonra da olmadı.
Yokluğumda yüceltmiştin beni,
Varlığınla onur vermiştin gönül soframa.
Senden sonra kimler geldi kimler geçti de,
Kimse senin kadar onur veremedi soframa.

Hayatın en acı resmi senden kopmaktı,
Yıllar sonrasından yıllar öncesine sesleniyorum da
Sesimi duyuramıyorum sana.
Yine sana seslensem,
Hey Mustafa’m
Gel desem,
Sen de gelsen ne güzel olur,
Gel ne olursun Mustafa’m