kaç güzel insan
kaldık
kendi takvimlerimizde
nerelerde kaldık
ne kadar sevinçliyiz
sığmıyoruz hiçbir yere
belki
merhaba der gibi
ilk defa sesleniyoruz
bağrış çağrış
şarkılar , çığlıklar
yaralı bir dünyada
herkes
her şey eskiyor
gelip geçenler
unutulur /unutulmaz
oldular
hayat uğuldarken
neleri gizliyor gözlerimiz
neleri süslüyor
sözlerimiz
hangi sevinçli gün
herkes ayakta
hangi mutsuzluk
herkes gözyaşı
yarışında
hep
birileri varmış gibi
konuşur gibi
yalnız hissettik
kendimizi
yangınlar yaşadık
kendi sahillerimizde
vazgeçişler içinde
ama her zaman
umutlarımız vardı
görünmez çiçekler gibi
hem burada
hem uzaklarda
belki sürpriz baharlarla
tekrarlandık
kendi rengimizde
rüzgarlarla yarıştık
bulutlarda dinlendik
kah denizin yüzeyinde
kah berrak bir akarsuda
seken taşlar gibi olduk..


Mustafa kaya
26.02.2019/çengelköy