Yılların yorgunluğu
Yüreğini mesken tutmuşsa
Yağmur bulutu yüklü gözlerinin
dizinin bağı çözülmüşse
Ve yapayalnız
yalpalaya yalpalaya
Gurbetin gerdanını arşınlıyor ise
Yarasına tuz basılmış ayakların
Kovuğuna kıvrılıp
Omuzunda ağlayabileceğin
bir ağacın yok ise
Yasla gövdenden ağır gelen başını
kuzey denizinin göğsüne
Sicim sicim ağla ağlayabildiğin kadar
Utanma...


Derdini
Kederini
sevincini dök deste deste suların çeyiz sandığına
Boşalt yürek heybendeki bütün negatif enerjiyi
Amstel nehrinin koynuna
Saçlarının süzgecinden süzer sığ sular
Derdi
Kederi
Elemi
Kalbur üstünde kalan
Mavi umutlarını
mutluluklarını geri doldurur kalbinin kefesine
Emler kader celladının neşter attığı yürek yaranı...


Korkma
Denizin dili ser verir sır vermez
Sır küpüdür Denizin gönül sarayı
Korkma
Kendinden başka kimseye göstermez
Ne söz
Nede göz yaşlarını...


Bak
Cemre baharı sırtına vurup gelmiş
Hoş gelmiş
Safalar getirmiş gönlüne
Kuzey ışıklarının şavkı süzülürken bi çare ömrüne
Kovma gerisin geri
mutluluk saltanatını
Yıkma baharın gülümseyen suratını
Asma umudun doru atını
Tebessümlerinle ütüle bi şu gamzelerinin kırışık katını
Huzurun turkuaz gözlerini ellerinle oyma
Sen sen ol
Kalbinden ipek urbayı soyma
Hiç kimseyi bir diğerinin yerine koyma
Herkesi de insandan sayma
Kim ne derse desin arkandan
Sen
İyi yada kötü
Her sözü duyma...


Tut hadi
Tut deli dalgaların yelesinden
Şaha kaldır umudun ufkunu
Mutluluğu boya gökyüzün rengine
İndir yıldızları yüreğinin dengine
Bırak
Griye tutunma yine
Yeniden
Savur toz pembe duyguları göğün görkemli yüzüne
Karışsın pür neşe gülüşün
Güneşin gizemli izine
Doldur mavi mutlulukları
Yüreğinin valizine...

Nafize



Amstel
Amsterdam da bir nehir