HAYAT HEP BİLDİĞİNİ OKUDU

Hayat bana gene kendi bildiğini okudu
Benim sözlerimi, kendi sözleriymiş gibi
kendi cümlelerine dizdi ve bana sundu
Ben de onu dinledim her zamanki gibi

Her zaman haklı, her zaman doğrular onda
Asiliğim dilimin yaramazlığındanmış
Benim kabahatim, ben abartım bu olan biteni
Hayat bana gene kendi bildiğini okudu

Ezberlediğim hikâyeyi satır- satır tekrarladı
Eziyetlerim, ezilmişliklerimin kurbanıymışım
Yani her şey kendimi özümsemediğim-den kaynaklı
Okumadığım bir kitap, yazılamayan bir hikâye gibi

Hep üzerimde durdun nefes aldırmadın dediğimde
O da benim kabahatim, benim sefilliğimmiş
Oku demiş, yaşa demiş bana vur dibine yaşamın
Ben ciddiye almamış, kulak ardı etmişim söylediklerini

Bu yüzden aşkı bilmiyor, hayatı da tanımıyormuşum
Aşk, her gün giydiğim ayakkabıdan farksızmış
ya da çıplak ayağına batan bir raptiye gibi
Bu yüzden giyerken de yürürken de dikkatli olacakmışım

Gitti mi gider geri dönüşü yoktur, dönse de o değildir
Başka bir yüz, başka bir giyim tarzıyla çıksa da karşına
O değildir ve hiçbir zaman da o olmayacaktır,
yani aşk..Yani HAYAT,yani hep o hikaye

Her zaman kendi bildiğini okudu bana HAYAT
Ve her seferinde sonuç hüsran olunca
Gene ben oldum kabahatli, gene benim hatammış
Ben de Kadın ve devrim yan yana, eşittir özgürlük
Ne alaka, öyle deme her şey bir biriyle ilintilidir dedim

Gündüz yavuz.