Ben mâhı senin ışığınla süslemişim
Nefesini en uzak mesafelere üflemişim
Arada tutulur kalbim, kesilir nefes verişim
Gözlerinden daha kara rengi ciğerime işlemişim!

Renklerimdir gecede kara, sabahta mavi
Gözlerindir geceden kara, sabahtan mavi!
Ufku süsleyen yıldızlar kadar namütenahi
Ruhumda ilerleyen gözlerinin, bir sonu var mı sahi?

Oturup da semânın en mukaddes arşında
Kalkıp seni anlatsam mâhı alıp karşımda!
Teninin gülüyle başlasam sözcüklerin başına
Sigaram külüyle nokta koyar, cümlelerin sonuna!


Mâh ve yıldızlar, tutturmuş bir arsız yarış
Hızında ruhları sürükler, o sihirli akış!
Her gecenin sonunda seherin geldiğini sanış,
Ah belki de en acı öyküdür, o aptalca kanış!

Son sigaralar artık, doğacak güneşten habersiz
Mâha karşı son nefes, geceden kalan renklersiz!
Mümkün mü bir tanecik gece, geçsin kedersiz
Gece bitse ne yazar, ruhum kalmış sehersiz!

Artık seherden haber getiren, o uzak yerden
Münevver ışıklar hülyâlı akar, karanlıktan süzülen!
Son bir isyan nefesi, zifir tutmuş ciğerden,
Gecenin katranından kara, zavallı bir nefesten!


Akıp giden mukaddes ışıklar, o aydınlık seherden
Karanlığı söker atar, katran rengi gölgelerden!
Gecenin katranına bulanmış rengi ise bu ciğerden
Sökemez gelecek ışık bile, en aydınlık seherden!