içli içli şiir yazıyorum sana
Üşüyen ellerimle
Bazen..
Kendimi bir ışık gibi hissediyorum
Bir mum sanki
Karanlığı aydınlatan ışık gibi

Yeterince umudum var yanacak
Yeterince sevdam var yakacak
Ama bu yeterli mi?
Alev sadece benim
Yakan benim
Yanan benim

Bazen..
En ufak bir esintide
Yada şiddetli bir rüzgarda 
Sönüp gidiyorum
O zaman işte
Tedirgin oluyorum
Üşüyorum
Korkuyorum

Bazen de
Aydınlığa ışığı ben yakıyorum
O kadar aydınlık ki
Etrafımdaki aydınlık gittikçe aydınlanıyor
Biraz daha aydınlık
Gün gibi

Yüreğim kıpır kıpır
Umutlar alev alev sarıyor benliğimi
Çaresizliğimi
Yalnızlığımı unutuyorum

Bazen de
Yaktığım bu ateş köz oluyor
Artık gözle görülmeyecek kadar
Söndü sönecek

Dalga dalga
Kırılan tüm hayallerim sönüyor
Gittikçe karanlık oluyor
Hava soğuyor
Ben bitiyorum
Ben yok oluyorum
Ben sende üşüyorum


Sevay