Gün gecenin ortasında
Sayıklarken umutlarımız
Devrilmiş başım koltuğa
Kıpkırmızı bir kabustan
Uyanmışım ki on parça
Önce ellerime baktırdın
Beni bir köşeye sıkıştırıp
Sökmüştün tırnaklarımı
Sonra bire bir kırmıştın
Sevdeşlik parmaklarımı
Ruhumu boğarken bile
Susuyordum gözlerine
Şiirlerimin azılı dişlerini
Döküyordun avuçlarına
Uyuşuyordu diş etlerim
Ne içtiğim ilaç ne suyun
Yoktu bunlara bir etkisi

Hiç kimse tüküremez
Hayatta benim kadar
Kalbin/in içine içi/ne
Sorma nasılsın diye
Hele hele de iyi misin
Normal misin ve de ki
Çok sevdin deli misin
Nasıl sızdı hücrelerin
Ruhun can bedenine

Biz nereye gidecektik
Unutup vazgeçtik mi
Bırakıp mı gittik bizi
Köprüler mi yıkıldı
Biri mi öldü duymadık
Sen her bana gelişinle
Aynı yerinde bulurken
Ben sana her gidişimle
Hep ölümü getirsem de
Kendine sarıp kendimi
Yağmadı mı dalına ha
İşlemedim mi özüne ha

Hani bi sen görmüştün
Bir de o çocuk duymuştu
Tek bir harf ten andığımı
Ne zaman akınca yaşları
Yağmurun sesinde sesim
Gökyüzüm toprakta ağaç
Unutma senin olduğumu